“Rüya, ruhun en derin ve en mahrem sığınağının küçük, gizli kapısıdır.”
-carl jung
hissiyle geçti tatil ve ardından gelen haftayı da bitirmenin eşiğindeyiz… tatilde evde a. ile yalnızdık; ada’mız arkadaşında kaldı. sakince çalıştık, diğer bayramın aksine neredeyse hiç dışarıya çıkmadık… ben kızıl goncalar‘dan sonra yeni bir yerli bir diziye, bahar‘a takıldım… diziyi bitirdim ama sadece izleyerek değil; zaman zaman da bir radyo tiyatrosu dinler gibi yaptığım işlere eşlik etti… bir hastane dizisi olarak elbette çok sorunluydu ama bir şekilde çok keyif aldım. oyunculuklar, dizinin metni iyiydi ve esas oğlanlardan kötü karakter olan timur efsaneydi. “bu kadar sinir bozucu bir karaktere bile insan arada gidip nasıl sarılmak ister” diyen kendimi anlayamıyorum… dizinin alameti farikası da buydu sanırım. kimse saf kötü veya mükemmel değildi!
dergiler çıkmak üzere, yoğun bir şekilde çalışmaya devam… hava sıcak ve yazı hiç sevmiyorum… burnumuzun dibinde deniz varken ve yüzemiyorken böyle bir mevsimi yaşamak anlamsız geliyor. geçen sabah tam da bu hisle uyandım! kalkıp denize gitmek ve kendimi serin sulara bırakmak istedim…
uzun bir aradan sonra geceyi geçirdiğim rüyalarla uyandım bu sabah. tuhaf, karmaşık, olaylı ve bir o kadar renkli bir dizi rüya… vahşi ve kocaman hayvanların, kırmızı kanatlı inanılmaz güzel böceklerin, hiç tanımadığım insanların içinde olduğu bir evrende, ben de ben değildim, bir yabancıydım… son beş haftadır her çarşamba akşamı küçük bir grupla çevrimiçi olarak “human design” eğitimi alıyorum… öyle tasarlanarak ve planlanarak alınan bir eğitim değil aslında bu, kendimi bir şekilde içinde bulduğum bir şey. elbette katılmayı kabul etmeye bilirdim ama içine çekildim sanki… ne yapıyorum benle, nasıl yani arasında bir yerlerdeyim… bu gece gördüğüm rüyalar bence dün akşam yaptığımız dersin bir izdüşümüydü!
bu rüyalarla çok sevdiğim eski bir şarkıya gittim tabii; tim hardin söylüyor, how can we hang on to a dream.
bir rüyaya nasıl tutunabiliriz!
***
hayatta kalanımız, minik martımız hızla büyüyor. çatıda hayat nispeten sakin… uçuş çalışmaları için zıplamaların ve kanat çırpmaların süresi epey arttı. sesinin tizliği hafifçe artıyor ama hala annesi ve babası yemek getirdiğinde çok heyecanlanan bir bebek o. adımları tay tay ve sıkça dengesini kaybedip düşüyor. umuyorum biz tatile çıkmadan uçmaya başlar; yoksa çok üzüleceğim. çünkü muhtemelen biz döndüğümüzde gitmiş olurlar.
