böyle başlamayı planlamıyordum ama sahildeki beltur’a yerleşmeden önce çay aldığım adam ister istemez buraya “konu” oluyor…

“ne istiyorsun abla?” dedi derin bir offf çekerek. elimde olmadan “hayrola nedir sizi bu kadar üzen?” sözleri çıkıverdi ağzımdan. “hayat zor, çok zorluyorlar, üç kızım var onlar olmasa çoktan giderdim buralardan” dedi ve sustu. bunun üzerine bir cümle daha kurmayacağını biliyordum. bir an nefesim kesildi, bir şey diyemedim, öylece kaldım; sadece bir kaç saniye gözlerinin içine bakabildim, elimi omzuna hafifçe koyar gibi…

sonrasında çayımı aldım ve açık havadaki masaya yerleştim! ve evet işte yeniden buradayım…

***

balıkları bilirsiniz, tatlı sudan tuzlu suya veya tuzlu sudan tatlı suya geçerken bir uyum süreci yaşarlar; hatta bazıları yeni ortamlarında yaşayamaz… çoğu deniz balığı tatlı suya atılırsa dokuları dışarıdan su alarak hücrelerini patlatır… tatlı su balıkları da tuzlu suya atıldığında su kaybederler ve susuzluktan ölürler… ben bu metaforda, “emekli” olduktan sonra, nereden nereye geçtim emin değilim ama hala uyum sağlamaya çalıştığım kesin. henüz patlayan veya susuz kalan bir hücre yok sanırım; en azından hayatı sıkıntıya sokacak kadar…

tam “evet yeni hayata uyum sağladım” derken bizim oğlan ayak bileğinin üstündeki bir kemiği kırdı ve ben iki haftayı aşkın süredir evdeyim. yeni ofisteki, duvara değil de bir “boşluğa” bakan masamda çalışmaya tam uyum sağlamışken mutfağın ucundaki masama geri döndüm. kurtbağrı ağacının üzerinde cıvıldayan serçeler ve penceremin önünden geçen kumrularla birlikte türkçe ve İngilizce makaleler okuyorum durmadan: covid-19, enfeksiyonlar, hastalar, hastaneler, bakteriler ve virüslerle dolu metinler…

şimdi bir tür araftayım…

***

ada okulların açılmasıyla birlikte sabah sessizliğini “elimden aldı”. artık o evden çıkana kadar, yatağımda uyanık, öylece yatıyorum. çocuklar bizimle bir çatışma yaşarken bile bir taraftan da bizi yeniden üretiyorlar. artık aydınlanan günün sessiz ruhu ve sabah kahvesinin kokusu ada’nın… onun yaşadığı keyfi bildiğim için elinden almayacağım… sadece birazcık erteleyerek kendi sabahımı yaşıyorum ben de…

***

uzun bir aradan sonra, son bir kaç gündür, bach‘ın goldberg varyasyonları‘na geri döndüm. en sevdiğim yorumlardan birisi olan çinli piyanist zhu xiao-mei‘yi dinliyorum döne döne.

bir tane de buraya bırakayım.

fotoğraf bugün gidemediğim zeytinliğimizden; aslında ben de orada olacaktım ama gidemedim… fotoğraf az önce geldi… şu an orada olup ağaçlara sarılmak isterdim.

kurtbağrı neşeyle çiçekleniyor. önce derin bir koku sonra kuşlara çok sevdikleri yemişler demek bu…

sabahın şarkısı patrizza ferreira‘den

lady in green olsun bu durumda.

... Despite the fact we’ve shared so much
My friend we’re losing touch
We know that’s how it goes and such
Still it’s sad we’re losing touch…
– michelle gurevich

bir ay önce yazmışım en son. çok kısa süren emekliliğimin ardından yeniden çalışmaya başladığımı biliyorsunuz. zihnim büyük ölçüde bununla meşgul; nispeten yeni bir dilin, yeni bir evrenin içindeyim artık.

bu uyum sağlama süreci biraz daha sürecek…

diğer yanda hepten bataklığa dönmüş bir gündemin içinde aklımız ve duygularımız gibi sözcüklerimiz de esir alınmış durumda; ne söylesek, ne yorum dinlesek anlamsız, yetersiz ve boş hissettiriyor. daha nereye kadar bu yitik zaman sürecek bilmiyorum…

pandeminin yarattığı belirsiz ve muğlak atmosferin içinde ruh emiciler, olan biten her şeye paralel ve sessiz kalarak kendi gerçekliklerini yeniden yarattılar ve varlıklarını adeta normalleştirdiler sanki…

ve bütün bunların içinde ortaya çıkan bir mafyöz yeni gerçekliğin baş aktörü haline geldi ve hemen herkesi esir aldı; bir sonraki saçmalığa kadar….

bu ortamda bizim yerimize güzel marmara kustu bütün içindekileri ve hüzünlü bir denize döndü artık… sabahları sahilden değil caddeden yürüyorum bu yüzden… bakamıyorum, içim acıyor…

***

iki gündür evde çalışıyorum… şimdi arkada bu şarkı çalmaya başlayınca “çalmasam olmaz” dedim.

evet michelle gurevic‘e gitarla gustavo lopez retamal eşlik ediyor ve

losing touch

diyorlar.

“... Ateş suda yanar mı? Yanar belki bir ihtimal
Toprak basmak için değil, ona geri dönebilecek miyim?…“

ve büyük ev ablukada dinlemeye devam ederek evin yakınlarında uzun bir yürüyüş yaptım. sonrasında en yakın kitapçıda aradığım kitabı buldum ve sahilde yaseminli yeşil çayımla birlikte hazırladığım rokalı yumurtalı avokadolu sandviç eşliğinde denize karşı şiir okudum…

döndüğümde ada ile mutfakta uzun uzun konuştuk; daha doğrusu o bana uzun uzun bir şeyler anlattı. böyle nefes almadan konuşmasını çok seviyorum… şimdi odasına çekildi…

ve beklediğim yağmurun hala yağma ihtimali var; inanıyorum…

şimdi avazınız çıktığı kadar bağıra bağıra söylemelik bir şarkı çalacağım; bunu yapma şansınız yoksa kulaklığı takın ve sesi açın derim…

evet

hepsine ne fena

diyorum.

“… ağaç bile bile yaprağını döküyor aşağı…”

– küçük iskender, lalenin gömleği

gece yine çok uyanmalı, çok kalabalık rüyalı ve huzursuzdu… bir rüyada, çok gençtim ve abd’ye gidecektim, şu anda evde kullandığımız en büyük valize, yarı karanlık bir odada, elime ne geçirirsem koyuyordum. sonra birden orada geçireceğim günlerin yaz mevsiminde olacağını farkedip, bu kazakları niye götürüyorum diye düşüdüm ve uyandım… bir başka başı sonu olmayan rüyada anneannemin çok sevdiğim ceviz konsolu kayboldu. bana ait yarı loş bir odada duruyorken yok olmuştu; sadece onu benden aldıklarını biliyordum… bir başka rüyada çok eski model bir otomobilin içinde, en az 10 kişiydik ve nasıl sığdığımızı hatırlamıyorum… sadece pencereden dışarıya bakıyor ve içerideki çok gürültülü konuşmalarla ilgilenmiyordum; terracottadan toz bir sarıya evrilen ve hafif loş manzara dışarıda akıyordu… evet bütün rüyalar yarı karanlık ve loştu…

kalktığımda evi toparladım… a’yı geçirdim… çiçekleri suladım… kendi çimlendirdiğim kişniş ve fesleğenlerimi sevdim… kanatlı çocuklarımın biten yemeklerini yeniledim… her zaman olduğu gibi yine bir şeylerin peşinde olan kargaları izledim… ve kendime, takip ettiğim asyalı genç kadınların yaptığı gibi neşeli bir kahvaltı hazırladım: çok tahıllı bir ekmeğin üzerinde çok az peynir ve bol yeşillikle yapılmış bir yumurtasız kanepe, yanına biraz domates ve minik bir kasede taze çilekli, badem sütlü yulaf gevreği. yemeden önce kullandığım uygulamaya hepsini kaydettim; toplam 290 kalori.

kahvaltı yaparken birhan keskin’in gonca özmen ve oğulcan kütük’le birlikte küçük iskender için okudukları lalenin gömleği şiirini instagramdan dinledim. videodaki güneşli, ağaçlı toprak yol rüyalarımdan çıkış gibiydi…

ve bugün küçük iskender’e doğum günü hediyesi olarak kendime mayıs giremez kitabını almaya karar verdim. umarım bulabilirim…

şimdi ev kahve kokuyor. kanatlı serçe çocuklarım çıtır çıtır sesler çıkararak yemeklerini yiyor, kumrularım ortada yok. bir çim biçme makinesinin sesi etrafa yayılmış durumda…

dışarıda hafif puslu bir hava var. lütfen böyle kalsın; hatta biraz yağmur yağsın… hiç bir zaman masmavi bir gökyüzünde cayır cayır yanan güneş insanı olmadım… olmadım mı gerçekten? neyse bu bahsi geçelim…

birazdan hazırlanıp çıkacağım… nereye bilmiyorum şu an. bildiğim bir kitap arayacağım. ama gitmeden bir şarkı bırakmak lazım buraya.

büyük ev ablukada söylüyor

evren bozması

… Durmadan rüyama girenler
Ormanda ekmek kırıntısı
Gündüz gürültüsü, aşkın avuntusu
Bu kimin sıkıntısı
Benim mi bütün kurduğum hayaller…

itibaren yeniden çalışmaya başladım. şu saçma sapan kapanma döneminde, evin tatlı ve sakin rehaveti içinde zihnimin kendini rölantiye almaya başladığını farkettim ve ürktüm. yeni bir şey öğrenemeyecekmişim gibi hissetmeye başladım mesela; tuhaftı.

yeni hayat “resmi” olarak başladı yani… sabahları idealtepe’den caddebostan’daki ofise kadar yürüyorum. bilenler bilir, uzun ve keyifli bir yol bu. fotoğraf sabahtan. her gün ofise gelmeyeceğim muhtemelen. bazı günler evden çalışırım. burada yapacağım işleri ve kafayı biraz toparladıktan sonra da kendi yapmak istediğim şeyleri umarım hayata geçirebilirim.

sabah yol boyunca caz dinledim. şimdi de uzun bir aradan sonra

mulatu astatke dinliyorum. çok özlemişim… size de

cha cha

gelsin.

rüyadan kaçınca

aether bulur

mavinin kıyısındaki seni

z.

dörde doğru uyanıyorum… ama bu gece, mad mikkelsen’ın oynadığı bir filmde kızına söylediği gibi 500’den geriye saymaya başlayarak uykuya parçalı da olsa geri dönebildim…

her uyuyup uyandığımda geriye rüyalarımın bir anı, küçük bir parçası, sıkışıp kaldığım bir düşüncenin dönüp durması hali kaldı. bir rüyada büyük bir marketin kutular yığılı çıkışından kendimi dışarı atmaya çalışırken, diğerinde aslında kalmak istemediğimiz bir otelin civarında nerelere gidebiliriz diye planlar yapıyordum. bir başka rüyada asansörde basınç kontrollü ve içine sadece benim girebileceğim saydam bir tüpte aşağıya iniyordum; aynı rüyada gri metalik dev bir kuşun bazı çocukları kurtardığını öğrenmiştim. uyandığımda onun minik kuş olduğunu düşündüm ve sabah kalktığımda minik kuşu gugullayınca karşıma bu capsler çıktı.

evet gördüğüm bütün rüyalarda bir sıkışma hali, bir gitme ve kurtulma isteği olduğu muhakkak. niye diye sormaya gerek yok sanırım. bir yılı aşkın süredir dünyanın içinde olduğu pandemi süreci bir yana memleketin her geçen gün bir öncekini aratan deli saçması gündemi başka bir his bırakmadı bizlerde.

yedi gibi kalktım, qigong çalıştım, uyandırmaya çalıştığım tohumlarımı kontrol ettim ve pencerenin önünde uzun uzun yeni başlayan günü dinledim. gökyüzü bir haiku güzelliğindeydi; içimde nefis bir no clear mind melodisi olan

dream is destiny çalmaya başladı.

mahallenin sokak aralarında yürüyüş yapmaktan sıkılıp bu sabah 6.30’da sahile inip yürüdüm. sadece ben, kargalar, martılar, uzaktan gördüğüm parka bakım yapan iki belediye çalışanı ve bir kedi ile karşılaştım; kimseler yoktu… o tenhalıktan hem biraz ürktüm hem de çok keyif aldım… fotoğraf sabahtan; inanılmaz güzel bir ışık vardı.

yürüyüş müziklerim DeVotchKa‘dandı. bir şarkıyı buraya bırakmalıyım elbette. hadi head honcho‘yu dinleyelim.

sonrasında eve gelip salonu toparladım, kendime bir kahve yaptım ve akşam uyuyakaldığım dizinin son bölümünü izledim; bir danimarka polisiyesi olan the investigation. 2017 yılında işlenen bir cinayetin gerçek hikayesi. sanığı hiç görmeden izlenen bu polisiye tahmin edeceğiniz gibi duygusal olarak sert bir dizi; hikayenin kendisi bir yana coğrafyadan ve kuzey avrupa kültüründen kaynaklanan bir sertlik bu! hikayeye dair bir spoiler içermediğini düşündüğüm için dedektifle savcı arasında geçen bir konuşmayı buraya yazacağım:

dedektif: “… kaç tane cinayet davasında çalıştığımı biliyor musun? 138. ama hiç böyle bir davada çalışmamıştım… danimarka’da her yıl 50 cinayet işleniyor değil mi?“

savcı: “evet yaklaşık olarak.“

dedektif: “çok düşük bir sayı ama bana hiç öyle gelmiyor. çünkü hepsini biliyoruz.“

savcı: “belki daha da medeni oldukça karanlığa bakmaya daha çok ihtiyaç duyuyoruzdur.”

pencerenin önüne koyduğum bulgur tanelerine gelen serçelerin ve kumruların kanat çırpışları, yeme çıtırtıları arasında, mutfak masasında bunları yazıyorum. pencere açık ve tatlı bir sabah serinliği var. karanlığa bakmanın her halini düşünmekten kendimi alamıyorum… herkes iyiki uyuyor (8.30)

***

kahvaltı sonrası mutfağı toparladım. hepimiz evde olduğumuz için ev daha çabuk kirleniyor ve ben “boşluktan” yerdeki her şeye ve toza çok fazla takılıyorum… kalben‘in şarkısı içimde çalıp duruyor. (10.30)

***

gün içinde evde sesler bazen çok yükseliyor… bunlar neşeli sesler de olabiliyor gerginlikler de. bu sefer neşeli bir bağrış çağrış seansının ardından şu anda çocuklar odalarına çekildiler, a. salonda bitmeyen iş konuşmalarından birini daha yapmaya başladı. ben çalışma masamdayım ve etta james dinliyorum. geçenlerde mutfakta iş yaparken gündeme dair haber ve videoları dinlemekten vazgeçip müzik dinlemeye karar verdiğimde dinlediğim etta James‘e geri döndüm…

size de bir tane gelsin; at last elbette. (16.11)

“… But life is coming back to me
One winning ticket is all you need
And all falls in place suddenly
Remember, one winning ticket is all you…”

yeniden bir hayat kurmaya çalışıyorum; yeni ritimlerden, yeni rutinlerden, eskiden yapılan her şeyin başka bir döngü içinde yerini almaya çalışmasından, biçimini değiştirmesinden oluşan bir araf hali bu!

çok iyi bildiğimi yeniden, yeni bir şey gibi öğrenmeye çalışırken, geçen hayatın içinde kaybettiğim kendimle birlikte, yeni bir ben yaratma çabası adeta… yavaşça oluyor, hissediyorum…

bu uzun sessizliğin nedeni buydu; sanırım ne diyeceğimi pek bilmiyordum…

***

sabahları 5.25’de değil ama en geç 6.30 gibi kalkıyorum… yeniden qigong çalışmaya başladım. evde bile kalsam, her gün hafif bir makyaj yapmayı sürdürüyorum; bunu yapmak hoşuma gidiyor… kampüsteki kısa mesafe yürüyüşlerinin yerini caddebostan idealtepe sahil hattında uzun yürüyüşler almıştı. ama malum kapandık. şimdi mahalle arasında yürümeye devam edeceğim.

evi saran ağaçların ve doğanın uyanma halini izliyorum. bolca kanat çırpıntısı var etrafımızda. anne baba olmaya karar veren iki kumru, aysel ve nejat, bunu bizim penceremizin önünde yapmayı başaramadılar. yumurtalarını kaybettiler ve yeniden denediler ama olmadı. umarım başka bir yerde güvenli bir alan bulmuşlardır. şu anda bazen ikisi, bazen tek tek gelip mutfak penceresi önünde serçeler ile birlikte onlara koyduğun bulgurla karınlarını doyuruyorlar… yemek kalmadıysa içeriye dik dik bakan kumrular ve serçeler var hayatımızda ve bolca kanat çırpıntısı sesi elbette…

***

bu süreçte kendimi mümkün olduğunca her türlü ekrandan uzak tutmaya çalıştım… bu aşamada “tehlikeli” bir şeydi benim için çünkü… bu gündemle, içinde olduğumuz dünyanın ruh haliyle, ekrana hapsolmak çok mümkün… bunu istemiyorum…

***

ama artık buraya daha sık geleceğime ve hala blog yazan arkadaşlarıma uğrayacağıma söz veriyorum.

bu yeni hayatın ilk şarkısı

michelle gurevich‘den life is coming back to me olsun.