Manzara uyanır doğrular kendini
Neden sonra gökyüzü gelir
Aynasını tutar
— ilhan berk, gökyüzü
mesajınızda “sanki ütopik bir dünyanın içinde aynı mahallede yaşayan komşular gibiyiz 🙂” diyorsunuz ya ben de yıllar önce takip ettiğim mail listesi ve tartışma platformu olan arafiyan’daki tanıma gönderme yaparak aynı avluya bakan pencerelerden birbirine seslenen insanlar gibiyiz diyorum hep.
siz panama’dan, binlerce kilometre uzaktan, neredeyse dokunabileceğim kadar yakınsınız bana; konserve ruhlar ve elbette instagram hesabınız sayesinde.
burada susuyorum ve sözü size bırakıyorum…
***
“Uzun zamandır arafta gibiyim. Dünya dönmeye devam ediyor ve ben sanki küçük bir baloncuğun içindeyim, havada asılı kalmışım, hiçbir yere konamıyorum olan biten hızla akıyor önümden. Günler ve geceler sonsuz bir düzene hizmet ediyorlar, güneş ve ay hiç bitmeyen bir şarkının nakaratı gibi. Oğlum büyüyor, saksıdaki çiçeklerim yeni bir yaprak vermeye devam ediyorlar. Pamukta çimlendirdiğimiz börülce taneleri bile yaşama tutundu. ‘’Yarın’’ımız okyanusta yönünü kaybetmiş bir gemi gibi. Ben yine de her gün çiçeklerimi sulamaya devam ediyorum, daha önce denemediğim sebzelerle turşular kuruyorum. Hiç okumadığım yazarlardan öyküler okuyor, hiç duymadığım şarkıları dinliyorum. Uzun uzun penceremden bakıp pelikanların telaşına ortak olmaya çalışıyorum.
Panama’da dokuz ay sürecek yağışlı sezon başladı. Karantina ve gri gök birbirine çok yakışıyor. Evden çıkmayalı 45 gün oldu ama penceremden dünyayı görebiliyorum.
Madem arafta gibiyim diye söze başladım halimi en iyi anlatan ve çok sevdiğim bir şarkıyı rica edeyim sizden Jane Birkin’den Living in Limbo.
Şu ara gerçekten bu moddayım Bir gün uzun uzun anlatırım belki.
Sevgilerimle.”
