“… Dragonfly out in the sun you know what I mean, don’t you know?
Butterflies all havin’ fun, you know what I mean
Sleep in peace when day is done, that’s what I mean
And this old world, is a new world
And a bold world for me, yeah-yeah…”

– feeling good, anthony newley & leslie bricusse

sabah rutinime geri döndüm… saat altıda kalktım, dişlerimi fırçalarken bir grup esneme egzersizimi yaptım… sonrasında ada’nın öğle yemeği için dünden kalan domatesli makarnanın yanına nugget pişirdim… bugün üç bentō* kabı hazırladım; ada’nın arkadaşının öğle yemeği kutusu da bizdeydi çünkü ve ali’ye de kalan makarnayı paketledim… ada’ya lor ve avokado karışımından oluşan kanepeler yaptım kahvaltı için. bütün bunlar olurken spotify’da bu hafta için yayınlanan müzik listemi dinledim önce sonrasına da kültür tarih sohbetleri‘nin son yayınlanan ipek yolu tarihi programı‘nı dinlemeye başladım…

burada reklama giriyorum ve destekçisi olduğum kültür tarih sohbetleri’ni dinleyin ve dinlettirin diyorum!

gündemle arama mesafe koymaya çalıştığım için hiç haberlerle ilgili bir şey dinlemedim bu sabah. bunu yapmayı sürdürmeliyim; sürekli haberleri takip etme hali benim için toksik bir şeye dönüştü çünkü…

***

a&a gittikten sonra, kahvemi aldım ve masama oturdum ve youn sun nah‘ın 2024’te çıkan son albümü elles‘i dinlemeye başladım; cover’lardan oluşan nefis bir albüm bu.

günlüklerimde 5 şubat günlerine baktım ve buraya iki alıntı bırakmaya karar verdim.

ilki 1986 yılından yani 17 yaşımdan. üniversite sınavına hazırlanıyorum, ara tatilde gittiğim mersin günlerine dair bu notlar;

“… Bol bol gezdim Mersin’de. Gezdim derken; her gün çarşıya çıkıyorduk. Evde de her an birileri var. Sabah, öğle, akşam hiç boş kalmıyor ev. Necla teyzenin öğrencileri, öğretmen arkadaşları sürekli geliyorlar! Bir gün Necla Teyzenin bir öğrencisi ve eşi geldi. Adı ….’dı. İngilizce öğretmeniydi ve Adil bey‘e çok benziyordu. Aynı Adil bey gibi çok tatlı ve iyi bir öğretmen. Adil bey’i gördüğümde onu soracağım. Çünkü aynı okulu bitirmişler…

Ancak ne Mersin’i ne de Adana’yı hiç sevmedim. Son derece çirkin, pis ve şehirleşmesi kötü olan şehirler. Antalya’nın ne kadar güzel olduğunu orada daha iyi hissettim. Fakat Necla Teyze’nin evi o kadar güzel ki insan hiç sıkılmıyor.

Uykum geldi. Oysa yazacak daha çok şey var gibiydi. Yarın sınavım var ve bu kafayla nasıl gireceğim bilmiyorum. Dilerim iyi olur! Mutluyum…” 5.2.1986, Antalya/23.50

ikinci alıntı 30 yaşımdan, yıl 1998, tezer’in birinci doğum günü!

“Bugün oğluşumun doğum günü. O artık bir yaşında. Sanıyorum Tezer için yaşlanmak istiyorum. Onun her halini olabildiğince fazla görebilmek için… Onu yaşayabilmek için. Her ne kadar onun varlığından korksam da, paniğe kapılsam da… anne olmaktan tarifsiz bir haz alıyorum. Seni seviyorum Tezer.” 5 Şubat 1998, Antalya/10.00

***

annemle dün günlüklerimle ilgili konuşurken, burada, yani radyoda hala günlük tuttuğumu söyledi, haklı!

şimdi çalışmalıyım artık…gitmeden youn sun nah‘dan bir şarkı bırakayım.

feeling good

diyoruz.

*japon mutfağında yaygın olarak sunulan, tek kişilik servis edilen ya da evde paketlenmiş bir yemek.

“Uyumak ne güzel şey“

z.

can atalay’ın vekilliği düşürüldüğünde nefesim kesildi… bu olay içinde olduğumuz durumun en keskin sonuçlarından birisi ve geri dönüşü olmayan başka bir evreye geçtiğimizin de göstergesi… ve fakat biliyorum, iki gündür birazcık yükselen tepki ve ses bir sabunun köpüğü gibi aniden sönecek; bir sabah kalkacağız ve yeniden başka bir olayla karşılaşacağız ve sonra yeni bir gün başka bir şeyi daha getirecek ve içinde olduğumuz atıl ruh haliyle bedenlerimiz bütün sinirleri alınmış bir yığına dönüşecek… kimilerimiz dönüştü bile… 

o gün akşam beşiktaş iskelesi’ndeki eyleme gittim; a. şehir dışında olduğu için yalnızdım, gitmemek bir seçenek değildi, bu olayı bir kaç tweet atıp geçiremezdim… marmaray’a bindiğimde gezi günleri’nin hayaliyle en azından eyleme giden birileriyle karşılaşmayı umuyordum, en azından bir kaç kişi… her durakta açılan kapılardan birilerinin gireceğini beklesem de üsküdar’da marmaray’dan indiğimde olan bitene dair tek bir iz yaşanmadı… 

duraktan çıktığımda soğuk yüzüme çarptı… yağmur yağıyordu ve istanbul çok güzeldi… karşıya geçmek üzere tekneye bindiğimde artık burada o izi görürüm diye düşündüm… gezi günlerindeki gibi gülümseyen, neşeli insanlar değildi elbette beklediğim; öfkeli bir kaç cümle duymak istiyordum en azından… teknede de değişen bir şey olmadı… herkes kendi içine kaçmıştı sanki…

itiraf ediyorum, yalnız olduğum için biraz ürkek ve tedirgindim ve ağrıyan dizim soğuk ve nemli havanın etkisiyle iyice kasılmıştı… meydana doğru yürürken önce flamaları, sonra polisleri ve ardından cılız kalabalığı gördüm… bir avuç insandık… polislerden olabildiğince uzak kalabileceğim bir noktaya, kalabalığın kenarına yerleştim… sağımda solumda benim yaşlarımda, benden biraz büyük bir kaç kadın daha gördüm yalnız gelen; birbirimize gülümsedik; gözlerinde çok yakın, tanıdık bir ürküntü gördüm…

gezi’deki o yoğun tepki nasıl oluşmuştu, o enerjiyi açığan çıkaran şey neydi? 

tamamen yitirdik mi o yetimizi? muhtemelen…

zihnimde bunlar dönerken ve birbirini, farklı cümlelerle tekrar eden konuşmaları dinlerken duruma yabancılaştığımı hissettim; bir seyirciye dönüşmüştüm adeta… çemberin içinde veya dışında olan bir seyirci hali değildi bu; çemberin arafındaydım… 

***

son birkaç gündür, kesintilerle da olsa yıllardır tuttuğum günlüklerime daldım… bu konuya daha sonra geleceğim şimdi sadece geçmişten, 22 yaşımdan, bir alıntı bırakacağım buraya… 

bunları okurken shirley bassey eşlik etsin size

yesterday when I was young

diyoruz.

3 aralık’90

Ankara

… Zonguldak’ta maden işçileri grev yapıyor, maden işçileri kadınları ve çocuklarıyla direniyor. Coşkuyla, inançla sürdürüyorlar grevlerini. Sanki tüm ülkeye yaşadıklarını, varlıklarını hissettirmeye çalışıyorlar. Bütün yüreğim ve beynim onlarla…

32. Gün programını izledim az önce.

Dünya karmakarışık…

Dünya soluk soluğa yaşıyor…

Bu yaşlı, çok şey yalamış gezegen hala dinç, yaşama sevincini yitirmemiş insanalar benziyor. Ve insanlar… Ya birilerinin peşine takılmış gidiyorlar yada birilerini peşlerine takmış. Adeta Bush, Saddam dünyayı yönlendiren. Körfeze gemiler akıyor, körfeze askerler akıyor. Yüreklerde her an şurada, yakınımızda çıkabilecek savaş…

Petrol fiyatları aldı yürüdü, benim ülkem körfez kurbanı. Enflasyon almış başını gidiyor. Çağ atladığımız rivayet ediliyor; muhalefet birbirini yiyiyor; Emin Çölaşan bu ülke düzelmez buyuruyor. Zonguldak’ta maden işçileri grevde. Beyimiz, Sayın Özal yine ahkam kesiyor, Çankayalardan her şeye ilişkin… Dinci kesimimiz türbanda direniyor, öğretim görevlilerimiz Anıtkabir’e yürüyor, görev savıyor.

Dünya bu ülkeden de beter.

Güney Afrika’da zenciler hala 2. sınıf insan, sokaklarda polis tarafından öldürülüyor. Nelson Mandela hükümetle işbirliği çabasında, karısı ona karşı. Güney Afrikalı beyazlar Mandela’yı asma taraftarı.

Moskova’da rejim iflas etti. Gorbaçov adeta son zamanlarını yaşıyor. Moskova’da insanlar süt ve yumurta bulamıyor…

Romanya kuracağı yeni rejim için Türkiye’yi örnek alıyor (!) Son yıllardaki gelişmesinden söz ediliyor Türkiye’nin (!)

İNANAMIYORUM…

Bu arada günlük yaşam devam ediyor… Şiddetli grip; burnum akıyor, boğazımdan hırıltılar geliyor. Sanki yarın sesim çıkmayacak… Yarın terapim var, kısa bir görüşme isteyeceğim…

…

Şimdi Eric Clapton ve biraz spor…

Uyumak ne güzel şey… (24.05)

“rüyamda sağ bir geyiğin düş kırıklığına uğramış avcıdan af dilediğini gördüm.”

– nemer ibn el barud

yapmıştım dört gece önce rüyamda. iki küçük tepside, ekmeğin üstüne minik patatesler yerleştirmiştim niyeyse; bunlar pişer mi acaba diye düşündüğümü hatırlıyorum… diğer bir tepsi ekmeği ise havuç dilimi baklava şeklinde yapmıştım… gecenin ilk saatlerinde uyandım ve ekmek tepsilerinden ibaret olan bu rüyayı düşündüm, hatırladığım başka bir ayrıntı yoktu… bir yudum su içtim ve uykuya geri döndüm…

sabah alarmım çaldığında bu rüyanın devamıyla uyandım… ekmekler pişmiş ve üzerinde patates olan tepsilerden biri nehre düşmüştü… karadeniz’de bir yerlerdeydim ve fakat etraf yemyeşil değildi… koyu kahverengi, eski, ahşap bir köprüden akan nehre ve suyun üzerinde süzülen tepsiye bakarken uyandım…

üç gece önce gördüğüm rüya ise sadece kendi çektiğim bir fotoğraf karesinden ibaretti… bir yemeğin fotoğrafı, sadece renkleri olan bir yemek; içeriğini anımsamıyorum…

iki gece önce gördüklerim tam psikanaliz konusu; burada ayrıtıya girmesem daha iyi 😉

dün gece ise uyuyamadım düzgün; akşam dışarıda rakı içtik ve çok içmesem de rakı bana iyi gelmiyor artık. rüyasız ve huzursuz gecenin nedeni buydu. her zaman aynı şey oluyor çünkü…

dışarıda yemek yediğimiz arkadaş “human design” haritası analizleri yapan birisi… uzun zamandır böyle bir akşam yaşamamıştık… sanki bu ülkede yaşamıyormuşuz gibi, gencececik insanlar ölmüyormuş gibi, hiç gündemi konuşmadan saatler geçirdik… human design‘a göre benim ve çocukların tipinin ne olduğunu öğrendik; a.’nın doğum saati bilinmediği için onun tipini maalesef bilmiyoruz… doğrusu a. ve benim için tuhaf bir akşamdı; baskın olan materyalist yanımızla bu tür şeylere oldukça mesafeliyiz aslında ama o akşam kendimizi tamamen bıraktık; çocuklara ve bana dair dinlediğimiz şeylere ise inanamadık. karşımızdaki arkadaş beni ve çocukları hiç tanımıyordu. sadece doğum tarih, saat ve yerine göre oluşan haritayla söylediği onca şeyse çok acayipti… yıllardır topladığım ve kıyıya köşeye koyduğum taş, odun parçası, yaprak gibi doğal nesnelere olan bağlılığım, nerede olursam olayım kısacık bir süre de geçirecek olsam bulunduğum yeri bir taş, bir çiçek koyarak bir anlamda kokumu bıraktığım bir yere dönüştürme gayretim, kendi başıma bile yemek yiyecek olsam tabağımı süslemem, pişirdiğim yiyeceklerin rengine ve görüntüsüne dikkat etmem, kendi kendime vakit geçirmeye tutkuyla bağlıyken ve kendimle gayet mutluyken, bir kabile içinde yaşamaktan da vazgeçememem, doğaya tutkuyla bağlı olmam ve doğa karşısında heyecan duymam, herkesten çok kendimle uğraşma, kendimi anlama ve yarışma halim ve daha pek çok şey… bütün bunları beni hiç tanımayan birisinden duymak garipti doğrusu…

**

rüyalarımı kaydettikçe ve kendimi “hissettikçe” aslında rüyalarımın nasıl da kendi izdüşümüm olduğunu anlıyorum diyerek susacağım ve tam olarak hissettiğim şeyi bir alıntıyla anlatacağım;

“chuang tzu rüyasında bir kelebek olduğunu gördü ve uyandığında rüyasında bir kelebek olduğunu gören insan olarak mı yoksa rüyasında insan olduğunu gören bir kelebek olarak uyanacağını bilmiyordu“*.

ve parçamız rüya deyince aklıma gelen ilk melodi olsun.

eleni karaindrou‘dan

waltz by the river‘ı dinliyoruz.

*alıntılar borges’in rüyalar kitabından.

imaj: the head of a sleeping woman, odilon redon, 1905

“… Zamanla ağırlaşan şeyler gibi. doğdum doğalı hiç çocuk olmamışım gibi…”

alkım doğan, marlonsuz brandosuz

okumaya başladım… sonra dışarıdaki işlerimi hızlıca hallettim ve uzun bir yürüyüşün ardından eve döndüm; hemen ocağa çay koydum. bu normalde yaptığım bir şey değil oysa; siyah çayı neredeyse haftasonundan haftasonuna içiyorum… bu kitabı sessiz ve sakin bir evde, evde pişmiş bir kekin eşliğinde çayımla, koltuğa gömülüp, dünya sakin bir yermiş gibi, başka her şeyi unutarak okumam gerekiyordu sanki…

öyle de yaptım; her zaman çayla birlikte olmasa bile evin sessiz ve yalnız zamanlarında ağır ağır, öyküleri bir şekilde birbirine bağlayarak ve zihnimde karakterleri birbirleriyle karşılaştırarak okudum… ve şimdi günün henüz karanlık olan başlangıcında, mutfak masasında ve bir pazar sabahının sessizliğinde kahve ile bitirdim…

okudum demekten çok hissettim demek istiyorum… çünkü her elime aldığında sessizce satır aralarından içeriye sızdım, kokuları hissettim, çiçekleri vazolarına yerleştirdim, sesleri duydum, çocukluğumdaki sarı papatya tarlalarına gittim, kuaför ilhan saçlarımı keserken içinde boğulduğum göz yaşlarıma geri döndüm, rüya rüyama dönüştü, portakal kokusunu duydum…

ve kitabı her elime aldığımda marmaray’da karşılaştığım bir kadını düşündüm ve sonunda onu da bir kahraman olarak kitaba ekledim… telefonda, çok gürültülü bir şekilde avaz avaz birisiyle kavgasına anlatan kadının görüşmesini duymamak için elleriyle kulaklarını tıkayan kadındı bu… ürkmüş, neredeyse korkulu gözlerle bu görüşmeye asla tanıklık etmek istemeyen bu kadın için içimde yeniden yeniden öyküler yaratmıştım o günden beri… şimdi kendine bir yer buldu; onu da çocukluğu bir şekilde elinden alınmış bir kadın olarak ve fakat her şeye rağmen dünya bir sakin bir yermiş gibi marmaray’dan çıkıp kendisine aldığı kıpkırmızı gardenyalarıyla evine yolladım…

***

sevgili alkım yüreğine sağlık!

kitapta geçen bir şarkıyı çalacağım burada ama daha tekinsiz bir versiyonunu!

nick cave ve shane macgowan söylüyor

what a wonderful life.

“Mutluluk, büyük mutfağı olan küçük bir evdir.”

– Alfred Hitchcock

tesadüfen karşılaştığım bu tarifi dün ilk kez yaptım. yahni veya çorba olarak geçiyor tariflerde ama yoğunluğunu düşününce yahni demek sanki daha doğru…

bizim patatesli, havuçlu, soğanlı, salçalı yeşil mercimek yemeğimize oldukça benziyor olmakla birlikte arada fark yaratacak bazı farklı dokunuşlar var. nedir bu farklar derseniz temel olarak içine eklenen kereviz sapları, en son eklenen yeşil yapraklı sebzeler, baharatlar, taze kiraz domatesleri ve elbette onu muhtemelen toskana’lı yapan şey olan parmesan peyniri yani parmigiano reggiano…

malzemelerim; bir su bardağı çiğ yeşil mercimek, bir orta boy soğan, bir küçük patates, iki uzun kereviz sapı, bir orta boy havuç, dört diş sarımsak, yarım su bardağı domates sosu, bir tatlı kaşığı acı kırmızı biber salçası, pul kırmızı biber, karabiber, toz zerdeçal, kuru biberiye, kuru nane, zeytin yağı, bir küçük bağ pazı ve sızma zeytinyağı.

nasıl yaptım; doğranmış soğan, patates, havuç ve kereviz saplarını zeytinyağında hafifçe kavurdum. domates sosu, salça ve önceden hafifçe haşladığım mercimekleri koydum ve iyice karıştırdıktan sonra sıcak su ve baharatları ekledim. mercimekler pişince iri iri doğranmış pazı yapraklarını da ekledim ve beş dakika kadar sonra ocağın altını kapattım.

yemeğim hafifçe suda yumuşatılmış kuru domatesler, taze kereviz yaprakları ve parmesan peyniri ile servise hazırdı.

yemeğe dair bazı notlar;

ben klasik yeşil mercimek yerine malatya’nın yerel siyah mercimeğini kullandım. kanada menşeili çok hızlı pişen ve lapalaşan yeşil mercimek kullanıyorsanız önceden haşlamaya gerek yok diye düşünüyorum…

mevsimden dolayı ve çok pahalı olduğu için taze kiraz domatesleri kullanamadım ve fakat bence taze domatesler kesinlikle fark yaratır…

malum peynir çok pahalı artık… parmesan ise alınır gibi değil elbette… bence bizim keskin tulum peynirleri veya isli peynirlerimiz de bu yemeğe çok yakışır; farklı bir yeşil mercimek yemeği yemek istiyorsanız peynir kesinlikle önemli bir detay…

ben pazı kullandım ve fakat orijinal tariflerde genel olarak bir tür lahana olan kale yaprakları ve ıspanak kullanılıyordu ve hatta bazı tariflerde birden fazla yeşil yapraklı sebze karıştırılıyordu… hangisinin kullanıldığı tadı oldukça etkileyecektir ve bence ebegümeci dahil tüm yeşil yapraklı sebzeler düşünülmeli…

elbette orijinal tariflerin bazılarında kıyma, italyan sosisi veya et suyu da kullanılıyordu ama artık eğer yaptığım yemeği ben de yiyeceksem et ve et ürünlerini hiç kullanmıyorum… o yüzden buradaki tarifler vejetaryen veya vegan tarifler olacak 😉

ve baharatlar meselesi… ben tarifleri biraz yorumladım ve toz zerdeçal da kullandım… genel olarak tariflerde karşılaştığım baharatlar kuru fesleğen, kekik, biberiye ve maydanoz. sarımsak tozu ve italyan baharatı denilen karışımlar da kullanılıyor…

***

bu tarif için şarkımız italya’dan olsun!

roberto murolo‘dan dinliyoruz

malafemmenna.

“…Orada öyle bir süre bakışıyoruz. Dünyada bakışmaktan ve yağmurdan konuşmaktan başka işimiz yokmuşçasına…“

– alkım doğan, bir uzun üşümek

şahane bir yeni yıl yazısı yazmışım buraya… bu şahane lafı komik oldu tabii 😉 babaannem kendi yaptığı yemekleri methederek sunarmış konuklarına; yaptığım yemekleri övdüğümde anlatmıştı annem, “babaannene mi çektin?” derdi. maalesef hiç tanıma şansım olmadı ama adını aldığım babaanneme benzeyen bir yanım var sanırım…

neyse konumuz bu değil… mesele geçen yılki yazı ve şahaneliği; bu yıl yazdığım yazının yanında kesinlikle parlıyor ve bu durum yazının biçeminden çok 2023’ün yaşattıklarının yükünden elbette; hakikaten nefesim kesilmiş 2023’te… sevgili leylakcım “öyle güzel bir yeni yıl yazısıydı ki, sanırım 2023 iyi geçecek…” diye bir yorum yapmıştı… ne oldu derseniz, pek çoğumuzu ezdi geçti!!!!

yazıya dönmek isterseniz şuradan buyrun…

***

neyse bu yıl burada başka bir şey yapmaya karar verdim; şu hep açmak istediğim yemek günlüğünü burada yapacağım… malum çok yazamıyorum artık; uzak kalınca paslanmışım doğrusu. bunu yapmak hem biraz buraya dönmemi kolaylaştıracak hem de uzun süredir yapmak istediğim bir şeyi hayata geçirmiş olacağım; birden fazla alana da gerek yok, radyo z her şeyi içine alabilecek bir “kara parçası“…

yani sevgili alkım’ın şu sıralar benimle olan öykü kitabının inanılmaz güzel adına gönderme yaparak dünya sakin bir yermiş gibi burada bazen tariflerimi ve mutfak notlarımı paylaşacağım…

ilk tarifimiz mercimekli bir şey; ne olduğunu söylemeyeyim, sürpriz olsun…

…

az önce yağmur başladı; bu nedenle en güzel yağmur şarkılarından birini dinliyoruz şimdi.

josé feliciano‘dan rain diyor.

“… Bu: bir boşluk: içimde
Yaşamak izi de denir,
Sanki, nice kelebek tozu, içinde…”

birhan keskin, zeytin ağacı

son bir kaç yıldır en mutlu olduğumuz saatleri burada geçiriyoruz… hava inanılmayacak kadar güzel, ince birer kazakla bile hiç üşümüyoruz… masamızı kurduk… ateşimizi yaktık… geçenlerde çıkan fırtınada kırılan dalları toparladık… a. buraya yapmanın hayalini kurduğumuz minik evin temellerini işaretledi… 2024 yılı için en büyük dileğim burada bir yaşam alanı kurabilmenin en azından başlangıcını yapabilmek… memleketin, dünyanın ve hayatın ağır yükünden biraz olsun uzaklaşabileceğimiz bir yerin hayali bu; kocaman bir hayal yani…

***

2023 pek çok açıdan tatsız bir yıldı benim için… sanki içime biraz daha çekildim… malum memleketin ve dünyanın durumu da çok yardımcı olmadı…

2024’te “açılmam” lazım…

yazmam lazım…

daha fazla sokaklarda olmam lazım…

dinlediğim müzikleri artırmam lazım…

nefes almam lazım…

başka bir z. lazım…

***

zeytin ağaçların nefesinin altında ve yanımdaki ateşin sıcaklığıyla umutlu, direngen, dileklerinize ve hayallerinize kavuştuğunuz bir yıl diliyorum…

…

yılın son şarkısı zeytuni zar olsun!

arto tunçboyaciyan ve armenian navy band‘den dinliyoruz.

“I got caught in a storm
And carried away
I got turned, turned around…”

festival filmleri gibi olduğunu söylüyor… bu gece yine öyle bir rüyanın içindeyken, lhasa‘nın içimde çalan rising şarkısıyla uyandım… saat beşe on vardı; kalktım ve mutfak masasında rüyamdan parçaları hatırlayabildiğim kadarıyla not edip, tekrar yattım. bunu yapmazsam unutuyorum ve mutsuz oluyorum. ayrıntıya girmeden bir kaç detayı burada da yazayım…

hayatımdaki iki annem, paralel bir şekilde ve birbirlerinin yerini alarak bir olayın içindeydiler… sanırım bu rol geçişlerin kendi içinde bir mantığı vardı…

evde, sosyal medyadan tanıdığım birisi konuğumuzdu… onunla vakit geçirmek için bir şeyler yapmayı önerirken, önerdiğim şeyleri gördüm; caddebostan sahilden eve doğru yürüyorduk, hava bulutlu ve deniz çırpıntılıydı…

sırtımda ve boynumda bir sorun vardı, rüyada bir şeyler kontrol çıkmış gibiydi ve ne olduklarını hatırlamıyorum; kalın, mordan maviye dönen inanılmaz güzel renklerde alpaka yapağı ile yapılan bir fuları boynuma sıkı sıkı sardım… dışarıya çıkıyorduk… üzerimde hiç sevmediğim renklerde kıyafetler vardı, kalın ve polar bir şeyler… huzursuzdum bu nedenle… bu uyanmadan hemen önceydi…

***

lhasa’nın ölüm yıldönümüne sadece bir kaç gün kaldı… onu kaybettiğimizi öğrendiğim gün yaşadığım hüznü hala içimde hissediyorum…

evet rising diyoruz.

“Sabah sabah 34 bin dertli vatandaşın burada toplaşması… durum çok vahim.”

– bir fatih altaylı dinleyicisinin yorumu

bugün de güne altıda başladım… tiroid hapımı aldım, belim, dizlerim ve boynum için esneme hareketlerimi yaptım ve dişlerimi fırçaladım… sıcak suyumu içerken, kahveyi demledim, ada’nın kahvaltısını ve öğle yemeği kabını hazırladım…

dün akşam çınarcık açıklarında bir deprem olmuş; onunla ilgili bir kaç habere baktım…

sonra öğle yemeği kaplarını ve kahve mataralarını teslim ederek a&a’yı uğurladım…

ve yine he zaman olduğu gibi kulaklığı taktım ve fatih altaylı’nın sabah yayınlanan videosunu açarak, yatağı topladım, odaları havalandırdım, akşamdan kalan kupa, kadeh, bardak gibi şeyleri de toparlayarak sabah hazırlıkları sırasında ortaya çıkan bulaşıkları yıkadım…

giyindim, banyoya geçtim ve hafif bir temizlikten sonra makyajımı yaptım. emekli olup evde çalışmaya başladıktan sonra kendime yaptığım bir iyilik bu; dışarı hiç çıkmasam da kendime bi çeki düzen veriyorum…

fatih altaylı ve emre bugün beni çok güldürdü; yukarıda sıraladığım şeyleri yaparken ara ara sesli kahkahalar attım… çamur gibi gündemi takip etmekten kendim alamıyorum maalesef; bu ülkeden bir b. olmaz hissiyle ve genel olarak yandaş olmayan gazetecilerin de artık neredeyse bir depresyonun içinde olduğunu düşünerek olan biteni bir zorunlulukmuş gibi takip ediyorum…. bundan kurtulmalıyım, biliyorum ve üzerinde çalışıyorum…

şimdi çalışmaya başlamadan önce günün şarkısını çalayım.

the bangles‘den

manic monday‘i dinliyoruz.