bahçenin çimlerini kesiyor son 1,5 saattir. kafamdaki bütün boşluklarda polenlerin dansını hissedebiliyorum, başımda sert bir ağrı başladı ve burnumu kocaman hissediyorum. boğazımı ise hiç sormayın, tüyden binlerce tırpan ağır ağır geziyor sanki; dağılmış haldeyim…

ve çalışıyorum…

ve elbette müzik dinliyorum…

az önce halo çalmaya başladı ve bunu çalmalıyım dedim. çalışmaya ara verdim, bir kahve daha aldım ve size bunları yazıyorum.

halo aslında bir beyonce şarkısı ama sanırım ben en çok ane brun yorumunu seviyorum.

evet

halo

diyoruz.

[audioplayer file=”https://radyoz.info/wp-content/uploads/2017/04/Ane-Brun-Halo.mp3″ leftbg=”b6b4b2″ lefticon=”c8c5c5″ track=”ffffff” tracker=”f2b5b5″ text=”000000″ righticon=”ffffff” width=”300″ rightbg=”7b7b7b” volslider=”ffffff” skip=”ffffff”]

fotoğraf masamdaki sabah ışığının oyunu…

buraya bırakayım ve çalışmaya devam edeyim.

neşet ertaş‘ı dinliyoruz,

şu garip halimden.

[audioplayer file=”https://radyoz.info/wp-content/uploads/2017/04/Şu-Garip-Halimden-Neşet-Ertaş-Official-Audio.mp3″ leftbg=”b6b4b2″ lefticon=”c8c5c5″ track=”ffffff” tracker=”f2b5b5″ text=”000000″ righticon=”ffffff” width=”300″ rightbg=”7b7b7b” volslider=”ffffff” skip=”ffffff”]

kahvaltı sezonumu açtım… okuyarak, kuşları dinleyerek yavaş yavaş kahvaltımı yaptım. ofise geldiğimde elif temizliğe başlamak üzereydi, etrafı toparlayarak temizliğe yardım ettim ve onunla sohbet ettik. çocuklardan konuştuk… insanların sürekli daha fazlasına sahip olmaya çalışarak daha mutsuz olduğuna karar verdik, ‘eşyaya değil gezmeye yatırmak lazım parayı’ noktasına geldik… safranbolu’daki köyünün bir hes projesiyle mahvedildiğini anlattı ve annesinin bozulan bahçesini yeniden kurma hayalini… sonra nasıl oldu bilmiyorum, konu genç olmaya, genç hissetmeye geldi. “genç görünüyorsunuz, gözlerinizin içi gülüyor ona borçlusunuz bence gençliğinizi” dedi ve insanlardan uzak olup kendi dünyamda daha iyi olduğumu hissettiğini ve ona iyi geldiğimi söyledi

beni yüzümde bir gülümsemeyle ofiste bıraktı…

şimdi çalışmaya başlamadan önce, bu gülümsemeye çalıyorum.

sarah jaffe söylüyor

clementine

fotoğraftaki arkadaş mı? elbette kahvaltı arkadaşım

[audioplayer file=”https://radyoz.info/wp-content/uploads/2017/04/Sarah-Jaffe-Clementine.mp3″ leftbg=”b6b4b2″ lefticon=”c8c5c5″ track=”ffffff” tracker=”f2b5b5″ text=”000000″ righticon=”ffffff” width=”300″ rightbg=”7b7b7b” volslider=”ffffff” skip=”ffffff”]

kaçıp kısa bir mola veririm…

yine öyle küçük bi molayla kendimi dışarı attım, kahvemi içtim ve papatya topladım ve ormanda kaybolmadan ofisime geri döndüm

bunun yarattığı hisle

cibelle 

green grass

desin.

[audioplayer file=”https://radyoz.info/wp-content/uploads/2017/04/Cibelle-Green-Grass.mp3″ leftbg=”b6b4b2″ lefticon=”c8c5c5″ track=”ffffff” tracker=”f2b5b5″ text=”000000″ righticon=”ffffff” width=”300″ rightbg=”7b7b7b” volslider=”ffffff” skip=”ffffff”]

uzun bir süredir dinlemediğim humanwine‘a geri döndüm. kulaklığı taktım ve sesi açtım. iyi geldi; her zaman iyi gelir.

yine burada uzun sessiz günlere geri döndüm… yeni bir şey yok… iş… ağır ağır uyanan doğanın hissettirdikleri… ağır ağır okunan kitaplar… araya giren bir kaç film ve diziler… bir döngünün içinde sıkışmış hayatlarımız…

çocukların verdiği enerji, mutluluk ve keyif; hayata bağım… ada’nın sorduğu bir soruyu iki gündür kafamda döndürüp durmam: ” kalbimin sesine mi yoksa aklımın sesine mi kulak veriyorum?” neden en zor soruları çocuklar sorar…

referandum için son dönemece girdik; huzursuzum…

broadchurch izliyorum şu sıralar; mutlaka söz etmeliyim bir ara…

zihnim parçalara ayrılmış durumda; parçaları birleştiremiyorum…

***

neyse artık bu masadan kalkmalı ve kendimi sakin, derin ve rüyalı bir uykuya hazırlamalıyım.

ama önce humanwine dinliyoruz ve

epoch

diyoruz.

[audioplayer file=”https://radyoz.info/wp-content/uploads/2017/04/03.-Epoch.mp3″ leftbg=”b6b4b2″ lefticon=”c8c5c5″ track=”ffffff” tracker=”f2b5b5″ text=”000000″ righticon=”ffffff” width=”300″ rightbg=”7b7b7b” volslider=”ffffff” skip=”ffffff”]

gri, opak bir tabaka halinde; ne masmavi gökyüzünü seviyorum ne de bunu… bulutları özlüyorum, en çok da sabahları.

bu sabah, gri ve üzerime abanan kütleyle, ormanın kenarında yürürken daha önce hiç görmediğim bir kuş hızlıca uçtu. inanılmaz güzeldi, kahverengi tüylerinin üzerinden koyu mavi kanatlar çıkıyordu; siyah çizgiler çerçevelenmiş mavi parlak kanatlar…

sadece yukarıdaki fotoğrafı çekebildim.

sonra geldim ve sabaha en çok yakışan gruplardan birini iron & wine‘ı dinlemeye başladım… kahvaltımı yaptım… sonra kahvemle penceremin önünde kuşları dinledim. güneş, o sert opak tabakanın altından sızmaya çalışıyordu, hala da çabalıyor…

şimdi çalışmalıyım ama önce iron & wine

morning

desin.

[audioplayer file=”https://radyoz.info/wp-content/uploads/2017/04/Morning-Iron-and-Wine.mp3″ leftbg=”b6b4b2″ lefticon=”c8c5c5″ track=”ffffff” tracker=”f2b5b5″ text=”000000″ righticon=”ffffff” width=”300″ rightbg=”7b7b7b” volslider=”ffffff” skip=”ffffff”]

bunalmış halde ofise döndüm… duramadım, bir çay alıp bahçeye çıktım… söğütün altında oturdum… göğe baktım… çiçek topladım… rahatlayamadım… içeri girdim… kulaklığı taktım… sesi kökledim… queen söylemeye başladı… ben içimden avazım çıktığı kadar bağırmaya başladım…

I want to break freeeee…

[audioplayer file=”https://radyoz.info/wp-content/uploads/2017/04/Queen-I-Want-to-Break-Free-Official-Lyric-Video.mp3″ leftbg=”b6b4b2″ lefticon=”c8c5c5″ track=”ffffff” tracker=”f2b5b5″ text=”000000″ righticon=”ffffff” width=”300″ rightbg=”7b7b7b” volslider=”ffffff” skip=”ffffff”]

bana eşlik eden şarkıyı şuraya bırakıp işime bakayım.

kings of convenience

scars on land

diyor.

[audioplayer file=”https://radyoz.info/wp-content/uploads/2017/04/Kings-of-Convenience-Scars-on-Land.mp3″ leftbg=”b6b4b2″ lefticon=”c8c5c5″ track=”ffffff” tracker=”f2b5b5″ text=”000000″ righticon=”ffffff” width=”300″ rightbg=”7b7b7b” volslider=”ffffff” skip=”ffffff”]

hemen bir kafeye yerleştim ve hissettiklerim uçmasın diye yazmaya başladım buraya. şükürler olsun spotify’da filmin soundtrack’i vardı; onu da açtım…

çok önceleri radyoda, ferzan özpetek’in evrenini sevdiğimi yazmıştım; renkli, sesli, kendi melodisi olan, dokunan, ağlayabilen, gülebilen evrenini. ama sanırım hep en sevdiğim filmi hamam oldu ve sanırım kendimi bir türlü içine alamadığım filmi de istanbul kırmızısı olacak…

her şeyden önce istanbul’un rengi kırmızı mı emin değilim? sanki hangi istanbul’dan söz ettiğimize bağlı olarak bu renk hep değişir… jenerik, tek bir renk isteselerdi benden istanbul için, kırmızı değil, erguvan derdim. en azından şimdi öyle hissediyorum; belki mevsimden…

hikayeyi garip bir şekilde sevdim; altını dolduramadığım bir sürü boşluk olsa da ve bazı klişelere takılıp ferzan özpetek’in bu güzelim hikayeye yazık ettiğini düşünsem de… elimde olmadan ben olsam böyle anlatmazdım diye düşündüm film boyunca. bir yarım kalma hali, asla kim olduğunu anlayamadığım karakterler, eğreti, böyle konuşulmaz bu hayatta dediğim diyaloglar, “derin, derin” bakışlar, tuhaf bir şekilde bu “kanadı kırık” insanların aslında kim olduğuna dair kafamda bir şey oluşamaması…

ferzan özpetek’in istanbul’la bağının koptuğunu hissettim. istanbul’la bir bağ kurmak elbette çok kolay değil ama bu şehirde yaşarken, hepimiz kendi istanbulumuzu yaratıp, yarattığımız o evrenle bir bağ kuruyoruz. ferzan özpetek’in istanbul’u, sanki italya türkiye hattında, sisler altında kalmış ve korkarım italya’dan görülen açı biraz ağır basmış; cumartesi anneleri… kağıt toplayan genç… göçe zorlanan kürt aile… çorbacılar… fettan, flörtist teyzeler daha çok istanbul’dan atılan “posta kartları” gibi kalmış filmde; altı boş, derdi belli olmayan ve o şehre dair sadece ve sadece bir görüntü olarak kalan “posta kartları”…

ve niye bilmiyorum. bu sefer doğrudan söylemediğini, ima ettiğini hissettim ferzan özpetek’in. geri dönüp, memleketi, kırmaktan mı korktu diye düşünmekten kendimi alamadım. hamam’da her şeyi bağıra bağıra anlatan adam gitmiş miydi?

halit ergenç’i garip bir şekilde çok sevdim oynadığı rolde; özellikle bir kaç sahnedeki performansına bayıldım. tuba büyüküstün’ün güzelliği bir yana ne performansı, ne filmdeki karakteri bende bir şey bırakmadı; restorasyoncu olması da beni elimde olmadan wim wenders’in palermo shooting filmindeki bir sahneye götürdü…  mehmet günsur ve nejat işler’in “konuk oyuncu” halleri de cabası…

melek imgesini de düşününce aklıma elimde olmadan ‘berlin üzerinde bir gökyüzü’ filmi geldi… acaba dedim “wim wenders gölgesi mi var bu filmde?”…

filmden geriye ne kaldı derseniz istanbul’un sesi;  inşaatlar, deniz şıpırtısı, vapurlar, deli bi uğultu, klaksonlar, klaksonlar…

ve şarkıda dediği gibi…

…

Zaman kanatlarıyla büyüyor
Gidenler, kalanlar, yalanlar, dualar
Adamlar, kırmızı rüyalar
Geride ne han kalır ne hamam
Biraz toz biraz duman

…

***

evet gaye su akyol söylüyor

kırmızı rüyalar

[audioplayer file=”https://radyoz.info/wp-content/uploads/2017/03/İstanbul-Kırmızısı-Gaye-Su-Akyol-Kırmızı-Rüyalar.mp3″ leftbg=”b6b4b2″ lefticon=”c8c5c5″ track=”ffffff” tracker=”f2b5b5″ text=”000000″ righticon=”ffffff” width=”300″ rightbg=”7b7b7b” volslider=”ffffff” skip=”ffffff”]

not yerine: bu yazı dün yazıldı, bu sabah biraz toparlandı ve yayınlandı. bu filme dair twitter’daki bir kaç olumsuz görüş dışında hiç bir şey okumadım ve sadece çevremdeki bir kaç kişinin filmi sevmediğini biliyorum.