eve geldiğimde saat dokuza geliyordu; kimse yoktu. bir dilim karpuz kestim, peynir ve ekmekle onu yedim. yanında da midnight diner: tokyo stories izledim. tam benlik bir dizi ve şu sıralar ilaç gibi geldi…
sonra mutfağı toparlarken spotify’dan dizinin soundtrack’ini dinledim.
hiç planlamıyordum ama dolaptan soğumuş şarabı çıkarıp açtım ve bir kadeh koydum. mutfakta yarı karanlıkta tokyo öykülerine devam yani…
ama gitmeden giriş müziğini çalayım. parçanın sonlarına doğru konuşan ses hiç düşünmeden müdavimi olacağım bu lokantanın sahibi; sözleri aşağıda…
şarkımız ise
tsunekichi suzuki‘den
omoide
şuradan da şarkının youtube videosuna ulaşabilirsiniz. tıklayın lütfen!
“insanlar işten çıkıp eve koştuklarında benim günüm başlar. lokantam gece yarısından sabah yediye kadar açıktır. buraya gece yarısı lokantası derler. yeterli müşterim var mı? tahmininizden çok. menüde çorba, bira, sake ve shochu var ama malzemem varsa müşterilerin istediklerini de pişiririm. politikam budur…“
Bayılıyorum böyle ev fotoğraflarına 🙂
ben de mutfağımı çok seviyorum 🙂