bu kaçınılmaz bir şey mi? bu döngü… bir yeniden ortaya çıkma hali…
sabah karşı apartmandaki yaşlı kadın; sandalyeleri açtı, krem rengi püsküllü masa örtüsünü serdi… iki gündür ortada görünmüyordu oysa; yoklar her halde diye düşünmeye başlamıştım.
hemen karşımda oldukları halde, pandeminin başlangıcından bu yana farkettiğim yaşlı bir çift var karşı apartmanda. açık tenli, ikisi de uzun boylular. duruşları ve hareketleri, yaşlarını düşününce oldukça iyi; dinç görünüyorlar… sanırım iki yetişkin oğulları var. ikisini asla bir arada görmedim, tek tek geliyorlar. artık ikisinin de bekar olduğunu düşünmeye başlamıştım ki, bugün bir tanesi genç bir kadın ve dokuz on yaşlarında bir kız çocuğu ile birlikte balkonda oturuyor. babaanne de yanlarında… dede yok… nerede acaba diye düşünmekten kendimi alamıyorum? işte bu tam anneme dönüşmeye başladığım nokta; hiç merak etmediğim şeyleri merak etmeye başla hali…
pandemi başladığından beri tuhaf bir şekilde evin çevresinde yaşayan insanları, hareketlerini daha fazla takip eder oldum…
bunların yazmamın hemen ardından, ada balkona yanıma geldi ve başlığı okudu: “anneme dönüşüyorum”
yüzünde kocaman bir gülümseme “hayır dönüşmüyorsun” dedi.
bu onun gerçeği mi temennisi mi? bilmiyorum!
***
fincanları ve tabaklarını alarak içeriye girdiler… şeftalili tart yiyerek kahve içtiklerini hayal ediyorum… şimdi genç adam dışarı çıktı, masayı kenara çekti ve sandalyeleri toparladı. babasına benziyor, yüzünü görmüyorum bu mesafeden elbette ama bedeninin devinimleri aynı…
hava çok güzel… günlerden sonra serin ve bulutlu…
şimdi de babaanne balkonda, başını uzatıp sokağa baktı. üzerinde lacivert üzerine beyaz çiçekli bir elbise var, seyrekleşmiş, kızıla çalan saçları her zaman olduğu gibi topuz yapılmış… gidiyorlar anlaşılan; çok kısa bir pazar ziyareti oldu bu…
masayı düzeltti; belli ki oğlan olması gereken yere çekmemiş; küçücük balkonda bir kaç santimlik bir mesafeyle hata yaptı muhtemelen.
bu olması gereken meselesi de ayrı bir şey tabii… her şeyi düzeltmeye çalışma da döngünün bir sonucu; kendimi o noktada bulmayı sevmiyorum ama orada durmaktan da kendimi alamıyorum bazen diyerek bir dustin o’halloran melodisi çalacağım
an ending a beginning
[audioplayer file=”https://radyoz.info/wp-content/uploads/2020/09/dustin-ohalloran-an-ending-a-beginning.mp3″ bg=”b6b4b2″ leftbg=”b6b4b2″ lefticon=”c8c5c5″ track=”ffffff” tracker=”f2b5b5″ text=”000000″ righticon=”ffffff” width=”300″ rightbg=”7b7b7b” volslider=”ffffff” skip=”ffffff”]