… And in your soul
They poked a million holes
But you never let them show
Come on, it’s time to go…
2006 yılında bir buhran döneminde ve elime geçen zengin bir mp3 arşivi sayesinde 7 kişilik bir arkadaş grubuna e-posta mesajlarıyla bu kampüste başladı. her nefes darlığında dışarı koştum ve kendimi doğaya bıraktım… bu manzara, orman, geyikler, alakargalar, yabani tavşanlar, açan çiçekler, sararan yapraklar, kendini yeniden doğuran doğa yoldaşım oldu…
söyleyecek çok şey var ama hepsi “teferruat” gibi geliyor.
gitmeden son bir şarkı çalmak lazım…
DevotcKa‘dan
how it ends
burada geçen 21 yıla gelsin…
Açtığın yeni sayfa mutluluklar ve huzurla dolsun.
Çok teşekkür ederim. Sevgilerimle…
Z’cim çok hoşuma gitti.. Emeğine sağlık.
Çok teşekkürler Işıl abla. Öpüyorum çok…
Yeni yaşamının da rengarenk ve yaratıcılıklarla dolu olacağına gönülden inanıyorum.
Yeni başlangıçlara….
Sevgiyle kucaklıyorum seni.
Çok teşekkür ederim Atiyecim. Varsay sımsıkı sarıldım…