“…zihnimizin denizine, rüyalarımızın sularına,
birleşme noktalarına kendimizi yumuşakça bıraktığımız yerde varız…”
-neslihan k.

diye seslendi sevgili neslihan mindmills‘de. 

yani “ben biz olduğumuz zaman ben olurum”, “ben, ben olduğum için sen sensin” diyerek bizi yine, hep birlikte, bir ay boyunca yazmaya davet etti. buna sessiz kalamazdım; şu anda tam da ihtiyacım olan şeydi bu çünkü. 

uzun uzun yazamasam dahi bu hisse uygun şarkılar çalacağım size bir ay boyunca, her gün…

ilk şarkımız ya dunya olsun, no blues söylüyor elbette.

“… To the north, so cold.
Thats where we learned
to hold each other in the winds.
It seemed best, not to do as we were told.
The symphony of the east,
turned our days into a feast.
And the sun it burned
and then we learned.”

“… Sahi insan nasıl “ayrı” düştü?“

– ege j.ç.

tıp makalelerinden kaldırıp, üzerinde çalıştığım kitaba ve muson şarkıları listeme geri döndüm. artık hayatımdaki iş nedenli makaleler sadece enfeksiyon hastalıkları ve mikrobiyoloji ile ilgili olmayacak; iki yeni tıp dergisinin daha yayıncılığını aldık. bu daha çok çalışmak demek tabii; olsun!

buraya gelemememin, diğer blogları istediğim gibi ziyaret edemememin nedeni de bu… bana yeni bir patika lazım!

geride kalan sessizliğimde yönetmen baltasar kormákur‘un touch filmini izledim; saf bir aşk anlatısıydı! ve elbette gençken önümüzde sonsuz bir zaman varmış gibi yaşama halimize, ilk aşkın anılarına, bir kapıyı sonsuza kadar kapatma ya da ikinci bir şans için açık bırakma hissine dokunuyordu bu film… uzun bir süredir bir filmin içine bu kadar girmemiştim; izlerken ekranın karşısından çok sahnelerin her birinin içindeydim adeta.

buzların üzerinde şarkı söyleyen bir erkek korosuyla başlıyordu film. söyledikleri şarkıysa izlandalı besteci sigvaldi kaldalóns‘un ég lít í anda liðna tíð adlı eseriymiş; çok sevdim. sözleri, geçmişe duyulan özlemin ve anıların kalpte gizlenmesini anlatıyor; kabaca şöyle;

“Ruhumda geçmiş zamanlara bakıyorum
Kalbimde gizlice saklıyorum
O tatlı anı hafif ve sessiz
Gündüz ve gece bana süzülüyor
Asla, asla unutmamak için
Asla, asla unutmamak için“

aşağıya bıraktığım filmdeki yorum. hemen altında da spotify’da topladığım diğer yorumlar var.

****

geçenlerde rüyamda 17 yaşındaki bir genci canhıraş bir şekilde savunuyordum. kimdi bu çocuk, neden onu savunuyordum bilmiyorum. rüyamdan aklımda kalan tek şey o savunma hissi ve çocuğun swingle singers ve rainer maria rilke‘i sevdiği…

ertesi gün karşıma rilke’den aşağıdaki alıntı çıktı ve biraz swingle singers dinledim. aldığım rüya eğitiminin de etkisiyle, elimde olmadan savunduğum o çocuk kendim miydim acaba diye düşünmeden edemedim.

“Her şeyin sessiz ve basit olmasını istiyorum: yalınayak yürümek, hareketsiz oturmak, okumak, hikayeler dinlemek, ara sıra hikayeler anlatmak, meyve yemek, süt içmek, yaratmayı arzulamak ve bunların hepsini sabırla, çokça içgörüyle yapmak.”

size de swingle singers çalmasam olmaz tabii. bir arjantin halk şarkısı olan el paisanito‘yu dinliyoruz;

şimdi sözü canım ege‘ye bırakacağım. beni çok etkileyen bir instagram paylaşımından aşağıda yazanlar. bu sözlerin görseli de aşağıdaki ispinoz hanımdı.

“Dün bahçede çiçek tarhını hazırlıyordum. Ön yan komşum Ruuth’u gördüm. Birkaç aydır benim bitmeyen seyahatlerim yüzünden hiç denk gelememiştik. Bahçe çitlerine yanaştık ikimizde. O an’a kadar (arada yoğun çalı çitler olduğu için de) bahçesine dikkat etmemiştim. Geçen yıla nazaran epey bakımsızdı. Dağınık ve ıssız bir bahçe gibiydi. Nasılsınız diye sordum, “çok yalnızım ama iyiyim biraz” dedi. Haberimiz olmamıştı, Ruuth eşini aniden kalp krizi sonucu 63 yaşında hiçbir sağlık sorunu yokken kaybetmişti. Hatırlıyorum, geçen yıl bahçe ile her gün eşi ilgilenirdi. “Hadi kahve içmeye gel lütfen ya da güzel bir şarap açayım” dedim. Alman olma mesafesi ile şaşırıp, “hemen şimdi mi” dedi. Evet, eğer istersen, mola vermem gerek benim de dedim. Geldi. Kahve içip sohbet ettik. Bu iki komşu olarak ilk uzun sohbetimiz oldu. Üç kızı vardı ve de torunları. Çok arkadaşı vardı. Diplomat emeklisi idi ama şimdilerde kendi yaşıtlarıyla güzel bir tiyatro oyunu oynuyorlardı(mutlulukla davet etti). Seçim günü olduğu ve mesleğimi de öğrendiği için biraz politikadan da bahsettik. Eşinin aşırı sağcı olduğunu ve göçmenlere asla ısınamadığını, bizi aslında çok merak ettiğini ama yaklaşamadığını söyledi. “Keşke daha önce tanışsaydık” dedi. Mutluluğunu hissettim. Sonuçta ben ona bir el sallama mesafesinde yaşıyorum. 
Ruuth gidince hemen oyununa bilet aldım. Çiçek alır sürpriz yaparım o akşam 
Almanya’da dün seçimler oldu. İlgilenen, dünyanın sadece kendi ülkesindeki seçimlerle şekillenmediğini bilen herkes sonuçları görmüştür. Aşırı sağ ve Afd oyları bu ülkede göçmen olmasaydım da beni telaşlandırırdı. Dünyanın her yerine yükselen “aşırı” eğilimler maalesef çok da uzak olmayan bir gelecekte yine “savaş” kazananlarını belirleyecek belli ki. Ben ise dünden beri yan komşumun eşini kaybedişinden bile haberdar olamayacak kadar uzakta tutulduğum bir ülkede, Ruuth’un ayrılırken, “Sen benimle Almanca konuşuyorsan benim de biraz Türkçe öğrenmem gerek, İngilizceyi aramızdan çıkaralım” demesini düşünüyorum. Sahi insan nasıl “ayrı” düştü?..”

ege’nin yazdıklarını okuyunca içimde bir şarkı çalmaya başladı. ünol büyükgönenç‘in yorumuyla aynı daldaydık şarkısı bu. aslında nazım’in bir aşk şiirinden bestelenmiş bu şarkı ama ben biz ayrı düşen insanlar için çalıyorum.

… Ben bir denizim, ben bir denizim
Kendi içinde taşan…

var deniyor ama bizim burada soğuk ve yağmur dışında bir şey yoktu kaç gündür; bugün hava açık, sabah neredeyse hiç bulut yoktu ama şimdi biraz bulutlu. cumartesi günü kadıköy’e bir oyuna gittik, ondan sonra hiç evden çıkmadım. bir süredir yine kapandım. işlerin yoğunluğunun yanında havaların soğuk ve yağmurlu olması da bunda etkili. iyi yapmıyorum; bu net! bugün bir kaç şey almak için pazara gideceğim; umarım bu yürüyüşlere geri dönmem için bir başlangıç olur.

soğuk diye kuşları biraz daha fazla besliyorum bugünlerde. tezer veya ben pencerenin önüne yanaştığımız anda serçeler “koşarak” bize doğru geliyorlar, elbette kumrularımız da var ve onlar ön balkona yuva yapma peşinde; o yüzden tamamen kapalı tutuyoruz camları. şu sıralar, niye bilmiyorum, evin etrafında çok fazla yeşil papağan da uçuyor. normalde burada çok görmüyoruz onları. keşke daha fazla gelseler. bugün bir şapşik tekir de serçelerin peşinden, penceremin önündeki kurtbağrı ağacının en üst dallarına çıktı, oturdu. epey kaldı, hatta ara ara incecik dalların arasında uyudu da. şu sıralar gece hayatları çok yoğun kedilerin, malum mart yaklaşıyor, çığlık çığlığa, kavga kıyamet, bütün gece seslerini duyuyorum…

bugünlük susayım ve simon and & garfunkel‘den sparrow şarkısını ve sözlerinin bir kısmını bırakayım (13 Şubat, 16.30)

… küçük bir serçeyi kim sevecek?
kimse onun övgüsünü yazmayacak mı?
“yapacağım,” dedi dünya
“çünkü yarattığım her şey bana geri dönecek
tozdan yaratıldınız ve toz olacaksınız.”

hayat hızla akıyor… ben yine hayal ettiğim gibi düzenli yazamıyorum. hayatımda pek çok şey de bir “devamlılık” sorunu var; ne okumalarım, ne yürüyüşlerim, ne beslenme düzenim, ne uykularım,… düzenli olan tek şey okuduğum metinler, büyük ölçüde burada söz etmeme gerek olmayan metinler bunlar; hastalıklar, tedaviler, patojenler, vs. bütün bunların yanında yine “iş için okuduğum” kitapsa bir vaha gibi, oraya girdiğimde, başka evrene geçiş yapıyorum ve yıllardır tanıdığım arkadaşımın zihnine girmiş gibi hissediyorum…

bir kar havası daha yaklaşıyor istanbul’a; bakalım bize ulaşacak mı? şu anda hava ağır bir grilikte ve sabahtan beri yağmur yağıyor. sabah saatlerinde, bulgurlarını verdikten sonra kalabalık bir serçe grubu yağmurun altında şakıyıp durdular. ağacın dallarının arasında, sırılsıklam, neşeyle ötmeleri inanılmaz… hayatımdaki en önemli devamlılıklardan birisi bu kuşlar… ve elbette hülya ve derya da buralardalar. yuvayı kaybetmemek ve yeni yavrular için sanki yavaş yavaş hazırlıklara başladılar… bahara az kaldı!

bugün yepyeni ve nefis bir albüm keşfettim; buraya bırakmasam olmaz…(17 şubat, 14.00)

şu sıralar elimde ağır ağır okuduğum bir kitap var, kürşad demirci’nin antik inançların izinde kitabı. daha çok geceleri uyanıp okuyorum ve tekrar uyumaya devam ediyorum. evet hafif bir uyku sorununu tekrar yaşamaya başladım; neyse şu anda konumuz bu değil. aslında ince bir kitap, yavaş okumamın nedeni ise dipnotlar nedeniyle kitabın başka okumalara kapı açması. bazen, belki de genellikle demeli, hayatta bir şeyler üst üste gelir ya, bunu olumsuz anlamda kullanmıyorum, bir şeylerin tesadüfen eşleşmesini ve tamamlanmasını kastediyorum. rüyalarım, rüya eğitimim, yukarıda sözünü ettiğim kitap, YouTube’da yayınlanan videolar, sürekli her yerde bir şekilde karşıma çıkan carl gustav jung; hepsi birden birbirini tamamlıyor, birbirine yeni kapılar açıyor… evet jung’un eşzamanlılık olarak da bilinen senkronisite kavramına benzer bir şey bu yaşadığım. hayatımın bambaşka dönemlerinden, bambaşka içeriklerle deneyimlediğim bir şeyin yeni bir versiyonu…

dün gece rüyamda, avuçlarımın arasında parlak, kuzguni siyah, küçük ve çok güzel bir ejderha vardı; iki parçadan oluşan kanatları, yavaşça dönüşerek üç parça oluyordu; bu bir değişimin işareti, başlangıcıydı ama ne olduğunu hatırlamıyorum!

ezginin günlüğü dinleyelim şimdi; neden derseniz ejderha’dan…

kıyısız deniz

diyoruz. (18 şubat, 17.53)

“Ünlü bir müzisyen öldüğünde, dünya sessizliğe gömülmez; bilgeliği, müziği, paylaştığı sözler ve duygular bizimle kalır… Bu dünyaya hiçbir şeyle varırız ve aynı şekilde ayrılırız, ancak sonunda öğrendiğimiz her şeyi geride bırakırız.”
-zakir hussain

çalışmaya gömülmüş durumdayım; günler yazı ve müzikle geçiyor. şikayetçi değilim çünkü yepyeni bir bilgi evreninin ve deneyimin içindeyim. bu evrende bana yoldaş olan melodiler her geçen gün biraz daha zenginleşerek şurada birikiyor;

bu deneyimin ayrıntısına girmek istemiyorum… her şey bitince elbette büyük bir keyifle paylaşacağım. bugünden itibaren ise kısa kısa notlarla da olsa yeniden burada olmak için elimden geleni yapacağım ve bloglara geri döneceğim.

şimdilik bambaşka iki melodi ile susuyorum.

önce yukarıdaki listeden, bir zakir hussain melodisi olan sabah geliyor.

ardından da içinde olduğumuz soğuk günler için yeni çıkan bir redd şarkısı; üşüyor istanbul bugün diyoruz.

“… time stays for no one
old once was young
life’s grand illusion…”

-roger hodgson

bana “anam” derdi, “anammmm” diye sarılırdı; adını aldığım annesinden dolayı. en büyük oğlumu kaybetmiş gibi hissediyorum o yüzden!

yengemin ardından beş yıl sonra aynı gün gitti amcam ve hayatımızda bir ev daha kapandı; cenaze evlerinin o tuhaf kalabalık atmosferi içinde salonda otururken, geçmişte bir yerlerde kalmış duvar takvimine, fotoğraflara ve büfenin içindeki süslere, bardaklara, fincanlara baktığımda, artık bir evde değil, adeta bir müzede, zamanın bir anında donmuş nesneler evreninde olduğumu hissettim. geriye gittikçe renklerini ve ayrıntılarını kaybeden, zamanın bazı açılardan eğip büktüğü anılar kalmıştı. her şeye rağmen, sıkı sıkı sarılmamız gereken anılar.

türk sanat müziği severdi amcam ama içimden hiç bir şey çalmak gelmiyor. huzur içinde yat “oğlum” diyerek sessizliği seçiyorum.

“Yokuş yukarı koşsam, tepeden dönüp baksam
İçimden bir şey çıksa, aşağıya yuvarlansa
Döne döne kocaman olsa ama kırılmasa“

-hasan kurtaş, tesadüfen

bir ışık sardı öğleden sonra… yemişim protez enfeksiyonlarını diyerek, kafamı gömüldüğüm makaleden kaldırdım. mutfağın bir fotoğrafını çektim, pencereden dışarı baktım ve geçen trenin üzerindeki grafitiler için gençlere teşekkür ettim.

haberlere baksam dedim; düşüncesi bile içimin tamamen çekilmesine yol açtı. bedenimi esnettim bir süre, sonra bacaklarımı, sonra kollarımı, o esnada bir karga pencerenin önüne kondu ve beni fark edince hızla uzaklaştı… bedenime geri döndüm; sırtımda yoğun tıkırtı hissettiğim yer için yeni öğrendiğim egzersizi yaptım ve her hücremle oradaki takılmayı hissettim.

en iyisi müzik diyerek, uzun bir süredir dinlemediğim bir parçayı döndürmeye başladım. zihnimin esnemek için uzun uzun oflamaya ihtiyacı vardı çünkü!

hasan kurtaş ve kalben söylüyor

tesadüfen.

“İhmal edilmiş tarlalarda eğrelti otu yetişir ve ateşle temizlenmesi gerekir.”

– Horace

uyandım bugün ve havanın bütün kasvetine rağmen memnunum; yağsın yağmur diyorum, başka bir şey demiyorum. az önce bir makaleyi okumayı bitirdim ve düzeltmeleri kontrol etmesi için yazara gönderdim. tezgahta biriken bulaşıkları toparladım, kendime çay demledim ve balkondaki eğreltilerimin kurumuş dallarını temizledim. brilliant minds dizisini izlerken eğrelti edinmeye karar vermiştim; datça’da yürüyüşe çıktığımız yağmurlu bir gün, yıkıntı halindeki bir taş yapının kuzeye bakan duvarlarında iki tür eğreltiyle karşılaştık.

taşların arasından, kökleriyle çıkararak getirdim istanbul’a. bir süredir balkonda bakıyordum onlara ama şimdi içeriye, kuytu bir köşeye aldım. okuduklarımdan anladığım, onlara yeni birer yaşam alanı kurmam gerekiyor çünkü ihtiyaçları diğer bitkilerden çok farklı!

önümüzdeki süreçte eğreltilerden daha çok konuşacak gibiyiz diyerek onların çağırdığı chavela vargas‘ı dinliyoruz; golondrina viajera geliyor.

“… Kaybolmam lazım
Kendimde
Kimse bulmadan beni…”

-irfan alış

başladı bugün; her şeye rağmen diye düşündüm ve içimde bir peyk şarkısı çalmaya başladı, kaybolmam lazım diye mırıldandım.

spotify’da şarkıyı döndürmeye başladığımda, rüyamı düşündüm. side’de sahil boyunca elimde alışveriş poşetleriyle uzun bir yürüyüş yapıyordum. kimseler yoktu, yalnızdım ve gün puslu sarı bir ışıkla sona eriyordu; çocukluğumdan bu yana side ne çok değişmiş diye düşündüğümü hatırlıyorum. dalgalar neredeyse ağır çekim hissi yaratan bir hareketle sahile vuruyordu… bütün bu sakinliğin sonrasında ortamın kalabalıklaştığını ve huzursuz olduğunu hatırlıyorum; bir teknenin içindeydim ve adeta sıkışmıştım. başka bir ayrıntı yok!

sonra gün başladı… kartalkaya’da yangın, ABD’de trump’ın gelişi, gözaltılar, soruşturmalar, bildiğiniz ve içinde olduğumuz bok püsür politik ortamdaki sıkışıklığımız sardı etrafı. bütün bunlar dalgalar gibi ağır ağır bana doğru vururken ben çalıştım, çocuklarla konuştum, yarın akşam gelecek misafirler için bir menü hazırladım ve alışveriş yaptım.

şimdi durdum bunları yazıyorum ve sabah başlayan ruh halinin devamı olarak, bir sahilde olduğumu hayal ederek fikret kızılok dinliyorum;

gözlerim denizde

diyoruz.

“Işığın ve Rengin Dansı” senin enerjini, derinliğini ve ruhsal yolculuğunu yansıtan bir hazine gibi olsun. Yeni şarkılar keşfetmek istersen, her zaman buradayım!

–chat-GPT

sonra günlük rutinlerimi kaybetmiştim. bugün itibariyle rutinime geri dönüyorum ve buraya da daha düzenli yazmak için elimden geleni yapacağım. haftaya müzikle başlayalım!

haftasonu chat-GPT yoldaşıma “iletişimimizi, birlikte yaptığımız çalışmaları ve sana sorduğum soruları düşündüğünde, bana uygun bir şarkı öner desem ne olur?” demiştim.

coldplay‘in adventure of a lifetime şarkısını önerdi.

“neden bu parça?” diye sorduğumda yanıtı şöyleydi;

“…senin ruhsal derinliğini, keşif sevdanı ve hayata pozitif bakış açını yansıtıyor gibi geldi. ”

sonra ona sevdiğim müzik türlerini yazdım ve aynı anlayışla 10 parçalık bir liste ve listeye uygun başlık önermesini istedim; büyük ölçüde zaten sevdiğim ve dinlediğim parçalar çıktı ortaya ve listenin başlığı ışığın ve rengin dansı oldu. listeye ilişkin düşündüklerimi yazdığımda aldığım yanıt ise şuydu;

“Ne kadar sevindiğimi tahmin edemezsin! Müziğin seni mutlu etmesi ve ruhuna dokunması harika bir his. “Işığın ve Rengin Dansı” senin enerjini, derinliğini ve ruhsal yolculuğunu yansıtan bir hazine gibi olsun. Yeni şarkılar keşfetmek istersen, her zaman buradayım! ”

birlikte bu liste üzerine çalışmaya karar verdik

artık çalışmalıyım ama gitmeden önce şimdilik 15 parçadan oluşan ışığın ve rengin dansı listemi paylaşayım.