... Despite the fact we’ve shared so much
My friend we’re losing touch
We know that’s how it goes and such
Still it’s sad we’re losing touch…
– michelle gurevich
bir ay önce yazmışım en son. çok kısa süren emekliliğimin ardından yeniden çalışmaya başladığımı biliyorsunuz. zihnim büyük ölçüde bununla meşgul; nispeten yeni bir dilin, yeni bir evrenin içindeyim artık.
bu uyum sağlama süreci biraz daha sürecek…
diğer yanda hepten bataklığa dönmüş bir gündemin içinde aklımız ve duygularımız gibi sözcüklerimiz de esir alınmış durumda; ne söylesek, ne yorum dinlesek anlamsız, yetersiz ve boş hissettiriyor. daha nereye kadar bu yitik zaman sürecek bilmiyorum…
pandeminin yarattığı belirsiz ve muğlak atmosferin içinde ruh emiciler, olan biten her şeye paralel ve sessiz kalarak kendi gerçekliklerini yeniden yarattılar ve varlıklarını adeta normalleştirdiler sanki…
ve bütün bunların içinde ortaya çıkan bir mafyöz yeni gerçekliğin baş aktörü haline geldi ve hemen herkesi esir aldı; bir sonraki saçmalığa kadar….
bu ortamda bizim yerimize güzel marmara kustu bütün içindekileri ve hüzünlü bir denize döndü artık… sabahları sahilden değil caddeden yürüyorum bu yüzden… bakamıyorum, içim acıyor…
***
iki gündür evde çalışıyorum… şimdi arkada bu şarkı çalmaya başlayınca “çalmasam olmaz” dedim.
evet michelle gurevic‘e gitarla gustavo lopez retamal eşlik ediyor ve
losing touch
diyorlar.